Eerlijkheid

Nou lieve mensen, bereid je maar vast voor! Want in deze blog ga ik jullie om geld vragen. Eerlijkheid gebiedt mij dat te zeggen. Ik zal het in een mooi verhaal verpakken, maar dan weet je het vast, komt de vraag niet te onverwacht. Het is namelijk zo dat het geen vetpot is in dit tehuis. Ze zijn niet al te lang geleden gestart en alles moet nog een beetje geregeld worden. Er zijn bedden gedoneerd, maar er is geen ruimte, dus eigenlijk moet er een slaapzaaltje komen. Er is een auto, vanaf januari gaat die gebruikt worden om kinderen uit de dorpen rond Kilinochchi op te halen voor dagopvang, maar geld voor benzine moet uit allerlei hoekjes van de tassen komen. Maar ik zou er een mooi verhaal van maken, zei ik. En dat verhaal begint met deze auto.

Volgens de zuster heeft deze auto, een achtpersoonsbusje, al een heleboel mensen vervoerd in de loop der jaren. En afgelopen week had ik ook de eer om een keer mee te rijden. Ik had heel gefrustreerd geroepen dat ik naar huis zou gaan nadat ik voor de vijfde keer een stel vechtende jongens uit elkaar had gehaald. Sister zag mijn frustratie en nam me mee op één van haar missies. Even eruit.
Op de plaats van bestemming aangekomen stap ik uit de auto, loop eromheen en zie het profiel van de banden. Correctie, zie géén profiel op de banden. Soms zie je iets, maar merk je het niet op. Herkenbaar?! Mijn hersenen gingen er pas mee aan te slag toen het ging regenen op de terugweg. Als ik nu zou opschrijven wat ik allemaal heb gedacht, zou ik mezelf heel dramatisch vinden. Dus dat doe ik niet. Laten we het erop houden dat er maar één reden was waarom ik niet uit ben gestapt; het was nog ruim een uur rijden, dus op mijn tempo nog heeeeel lang lopen. En dat is niet fijn in de regen.

Tussen al die gedachten was ook het volgende: “natuurlijk geef je geen geld uit aan nieuwe autobanden als je al moeite moet doen om geld voor maaltijden bij elkaar te schrapen”. En toen ontstond het idee om dit verhaal te gebruiken bij een vraag om geld. De eerste en laatste keer dit jaar. Beloofd ;)
Zonder dollen, het is niet mijn gewoonte, ik heb er zelfs een poosje over na moeten denken omdat ik er niet zo van houd. Maar nu dan toch; het lijkt mij leuk om de zuster een geldbedrag te kunnen geven waarvan ze een poosje maaltijden kan betalen. Dan kan ze andere inkomsten gebruiken voor praktische zaken, zoals het slaapzaaltje, kleding voor de kinderen, benzine, enz. Ik wil dat geld graag aan haar geven in de eerste of tweede week van januari. Dan komen er een aantal nieuwe kinderen bij en zal een beetje geld extra welkom zijn.
Dus, wil je hieraan meedoen; mijn rekeningnummer is NL15INGB0005137549 t.n.v. A. Westmaas.
(nog even tussen twee haakjes; ik geef geen richtbedrag, ben al blij met iedere stuiver. Geef je niks, even goede vrienden! Echt! :) En het is eenmalig.)

Zondag was ik in een kerkdienst waar gepreekt werd uit de Heidelbergse Catechismus, eerste vraag en antwoord. (Voor degenen die het niet weten; de Catechismus staat beschreven als ‘onderwijzing in de christelijke leer die in Nederlandse gereformeerde kerken en scholen geleerd wordt’. Ik ben ermee opgegroeid, leerde op mijn basisschool al die lange zinnen met een heleboel komma’s uit mijn hoofd. Toen vond ik het heel moeilijk en ik moet het soms nog tien keer doorlezen voor ik een beetje begrijp wat er staat. Maar ik leer er veel van, ook van de verwijzingen naar Bijbelteksten die erbij staan. En soms beschrijft het precies (ook al is het in moeilijke zinnen) hoe het voor mij is)
Behalve dat het mij dus verteld werd, heb ik niks van de preek begrepen, aangezien die in het Tamil werd gehouden. Maar de tijd van de preek gaf mij de tijd om te mediteren over deze vraag en antwoord. “Wat is uw enige troost, beiden in het leven en sterven? Dat ik met lichaam en ziel, beide in het leven en sterven, niet mijn, maar mijns getrouwen Zaligmakers Jezus Christus eigen ben, Die met Zijn dierbaar bloed voor al mijn zonden volkomen betaald en mij uit alle heerschappij des duivels verlost heeft en alzo bewaart, dat zonder de wil mijns hemelsen Vaders geen haar van mijn hoofd vallen kan; ja ook, dat mij alle ding tot mijn zaligheid dienen moet, waarom Hij mij ook door Zijn Heiligen Geest van het eeuwige leven verzekert en Hem voortaan te leven van harte willig en bereid maakt.”
Het is waarheid. Het is mijn enige troost, mijn enige vastigheid in het leven. Nergens ben ik zo beschermt als bij mijn hemelse Vader, hoeveel ik ook houd van mijn familie en vrienden. Zij kunnen mijn leven niet beschermen als ik in een busje met banden zonder profiel zit. Maar Hij deed het! En Jezus Christus is de meest Getrouwe. Hoe vaak ik ook figuurlijk de weg kwijtraak, doordat ik loop te dromen, niet alert ben, me af laat leiden. Altijd trekt Hij me er weer bij en laat me zien dat ik nergens beter af ben dan bij Hem in de buurt. Daar waar ik me er bewust van ben dat er betaald is, met dierbaar bloed. Daar waar ik me steeds realiseer waarvoor betaald is, voor de foute dingen die ik deed en doe en dat ik niet meer in de greep van de duivel ben. En als ik bij Hem in de buurt ben, is het niet moeilijk om te leven in dankbaarheid. Want Hij heeft mij zoveel gegeven.

Zo probeer je je blog te beginnen met grappige eerlijkheid en eindig je met geestelijke eerlijkheid.

Alvast hele goede kerstdagen gewenst.
‘Gloria, gloria, in excelsis Deo, gloria, gloria, alleluia. Et in terra pax hominibus bonae voluntatis’ zingen ze in Taizé. In Lukas 2:14 staat: ‘Eer zij aan God in de hoogste hemelen, en vrede op aarde, in de mensen een welbehagen’. Vrede op aarde. Ver te zoeken, lijkt het. Misschien in de harten van sommige mensen, maar vrede op aarde?! Dat blijft een gebedspunt! En eraan werken in je eigen omgeving.