Vrede?

Deze keer is het een voortuintje in Beit Sahour, een dorpje op ongeveer 4 kilometer afstand van het oude centrum van Bethlehem, waar ik zit te typen. We zijn nu twee dagen naar Bethlehem gelopen en hebben vandaag wel een dagje rust verdiend, vinden we allebei. Er is hier in de omgeving een heleboel te doen; de eerste dag zijn we naar de geboortekerk geweest en hebben we wat rondgekeken in de Oude stad. Gisteren zijn we naar de muur geweest die Bethlehem en de Westelijke Jordaanoever scheidt van Jeruzalem en de rest van Israel. De Palestijnse kant van de muur is versierd met graffiti, kunst en leuzen. Ik bedacht me dat het me zo vreemd lijkt om naast zo’n muur (tien meter hoog beton) te wonen, je kunt dan nooit de horizon zien.
We spreken mensen die heel blij zijn dat we naar het Palestijnse gebied zijn gekomen, omdat we dan kunnen zien dat de mensen hier niet gevaarlijk zijn. (Dat zelfde is ooit tegen mij gezegd toen ik in het noorden van Sri Lanka kwam.) We spreken mensen die zeggen dat ze iedere dag bidden voor vrede in de wereld. We ontmoeten mensen die ons uitnodigen om bij moeders thuis echt Arabisch eten te komen proeven. We krijgen koffie en thee aangeboden, ‘for free, because of the hospitality’.
Tegenover de Geboortekerk, die, naar men zegt, is gebouwd op de plek waar Jezus ooit is geboren, staat een moskee. Bethlehem is voor de moslims erg belangrijk, omdat Issa (Jezus) zo’n belangrijke profeet is. Het hele plein ertussenin is versierd met kerstverlichting. Er staat een grote boom en na zonsondergang gaan alle lampjes aan en is het licht als overdag.
Er zijn mensen die allerlei souvenirtjes verkopen, veel gemaakt van olijfhout. Taxichauffeurs die ritjes aanbieden naar Jericho en Hebron of naar ‘the Wall’. En als je bedankt en de weg vraagt vertellen ze dat net zo vriendelijk.
Mensen kijken heel verbaasd naar onze Birkenstockslippers en vragen waar we vandaan komen en hoe koud het daar is. De temperatuur hier is voor hen te koud om op slippers te lopen. Wij hebben de tweede dag ook maar sokken meegenomen voor ’s avonds.
Gisteren zijn we in de Melk Grot geweest. Het verhaal gaat dat Maria borstvoeding gaf aan Jezus in die grot en dat er druppels melk op de grond vielen die de grot wit maakten. Het hoort nu bij de pelgrimsroute en koppels gaan ernaartoe om te genezen van hun onvruchtbaarheid. Wat mij vooral opviel was de icoon van Maria die borstvoeding geeft. Ik heb die afbeelding nog nooit eerder gezien en er nooit zo over nagedacht. Natuurlijk is het niets vreemds; Jezus en Maria waren kind en moeder. Maria heeft haar Kind op die manier gevoed en ze heeft vast ook met hem geknuffeld. En toen Hij een paar maandjes ouder was en op de arm zat hield Hij zijn wang tegen haar wang. (net zoals ik het liefst loop met mijn lieve Siem). Een Kind, een echt mens, hetzelfde als wij, maar zonder zonden.
Elke dag ga ik meer van Hem houden. En juist omdat de liefde zo sterk is, vind ik het zo moeilijk om te zien hoeveel er speelt in het land van Zijn geboorte. Al die mensen die tegenover elkaar staan. Vrede lijkt zoiets ongeloofwaardigs. Vooral omdat de mensen aan deze kant van de muur hun levens hebben. Ze zijn vriendelijk, er zijn armen en rijken, moslims en christenen, het zijn mensen. Zo ook aan de andere kant van de muur. Maar als ze elkaar ontmoeten breken er ruzies uit.
Misschien een gekke gedachtesprong, maar zo lijkt het ook te zijn met bijvoorbeeld de kerken in Nederland; iedereen is zo overtuigd van zijn eigen gelijk dat er grote discussies ontstaan op het moment dat mensen bij elkaar komen. Mensen van andere kerken worden met argwaan bekeken, mensen vragen zich af hoe je bij die en die kerk een ware gelovige zou kunnen zijn.

Dus als het op zoveel gebieden onrustig is, hoe kan er dan ooit vrede zijn?