De Schaar
Door: Anne
Blijf op de hoogte en volg Anne
12 December 2016 | Sri Lanka, Kilinochchi
Mijn schaar heeft al veel bijzondere dingen meegemaakt. Sinds jaar en dag reist hij mee in het voorvak van mijn rugtas, uiteraard niet in het vliegtuig, maar verder altijd. Dat was altijd al zo, ik ben namelijk een echte knutselaar en voel me niet compleet als ik niet een rolletje plakband, een schaar, pen en papier bij me heb. En soms komt dat goed van pas.
Vorig jaar november was ik een week op Lesbos. Om boten met vluchtelingen op te wachten en aan de wal te helpen. Mensen kwamen aan in overvolle rubberboten. Mensen op de bodem, mensen zittend op de randen. Zeventig personen in een twintigpersoonsboot was niet vreemd. De meeste van die boten hadden een dik touw rondom lopen die heel handig zijn om de boot op z’n plek te houden als je mensen eruit helpt. Maar als mensen in paniek zijn, zo snel mogelijk de boot willen verlaten en daarbij steeds struikelen over het touw en je ze niet kunt bereiken door het taalverschil, moet er een andere oplossing gevonden worden. Dat touw moest weg voor er ongelukken zouden gebeuren. De Schaar!
De volgende dag was een fijnere situatie. Een vader die met zijn vrouw en twee kinderen zojuist veilig uit de boot waren gekomen en nu bij stonden te komen. Kinderen in de droge kleding en met een appel in handen. De vader was op zoek naar iets om de appel mee te delen. Bij gebrek aan een mes; de Schaar.
Sindsdien heb ik die schaar echt niet meer uit die rugzak gehaald. Hij moest mee als ik wegging, ook al heeft hij ondertussen de nodige haaltjes en is hij niet meer zo scherp.
Maar deze week.
Vithusan, één van mijn nieuwe vriendjes, kwam bij mij en maakte met gebaren duidelijk dat hij iets nodig had om te knippen. Die jongen is altijd aan het knutselen, dus ik gaf hem in het volste vertrouwen de Schaar mee. Na een poosje ging ik eens kijken waar hij uithing.
Achterin de tuin waren de mannen vis aan het schoonmaken. De ene hakte zo’n vis met een groot mes in drie stukjes: kop, middenmoot, staart. De ander schrapte de vis en haalde de niet eetbare stukjes eruit. Ik moest even slikken. Deze broeder keek me heel blij aan en zei: ,,waar vroeg Vithusan om?” Hij vond de Schaar vast ook heel handig.
Ik ben nu iets langer dan een week in Killinochchi, in het noorden van Sri Lanka. Overdag breng ik mijn tijd door in een tehuis voor verstandelijk gehandicapte jongens. Het zijn er zes. We doen allerlei dingetjes: knutselen, kleuren, voetballen, muziek maken, leren springtouwen, eten, drinken, mango’s verzamelen, achter elkaar aanrennen, politie spelen (dat geldt dan vooral voor mij als de vaste begeleider er niet is. Ik weet ondertussen wat woordjes in Tamil en gebruik ook gewoon Nederlands en Engels en mijn lichaamshouding om dingen duidelijk te maken, maar ik blijf een persoon waar ze vooral ook heel hard om kunnen lachen). Het is wel heel leuk om te horen dat als ik een dagje niet kom, de kids gelijk vragen waar ik blijf. Tijdens het schrijven van dit verhaal zit ik naar een jochie uit de buurt te kijken, zo kwetsbaar. Hij zou zes of zeven moeten zijn, maar ziet eruit als een driejarige. Maar hij maakt gezellige geluidjes, vermaakt zich prima met wat gekleurde blokjes en maakt zich geen zorgen over wat er met hem zal gebeuren in de toekomst. En ik weet het niet.
Het is me duidelijk dat de verzorgers hier een groot hart hebben voor deze kinderen. Ze worden wel eens achternagezeten met een stokje, maar er vallen nauwelijks klappen en er word heel veel gelachen. Ook is iedereen uit de buurt welkom, zoals dit jochie die gewoon een dagje komt, omdat zijn moeder moet werken. En als één van de jongens een stommiteit uithaalt, zoals het afbreken van de kraan waardoor het water overal spuit?! Dan worden gewoon alle grote emmers gevuld en sluit men daarna de kraan af. Totdat het gerepareerd is.
Ik verblijf op de compound waar mama en ik in juni 2005 hebben gelogeerd. Daar heb ik een eigen kamer in het gastenhuis. Af en toen slaapt er eens iemand anders in de andere kamer, maar verder heb ik alle vrijheid.
Tijdens mijn vrije uurtjes is het heerlijk om in de deuropening van mijn huisje te zitten, wat te lezen, foto’s te kijken die ik tegenkom op mijn computer, de grondeekhoorns en de kippen van de buurman voorbij te zien komen, een theetje te drinken. Ik heb een bijzonder vogeltje ontdekt, met een zwarte kop en kuif en een hele lange witte staart. En ze hebben een nest jonge honden hier rondlopen. Heel leuk! Ook heb ik in de eerste dagen de hele buurt gezien op mijn fietsje, doordat ik regelmatig een verkeerde weg in sloeg, maar nu kan ik aardig mijn weg vinden, dus fiets ik af en toe even een rondje. Hierbij was het linkshouden een beetje wennen, nu gaat het meestal goed.
Dat is mijn leventje in Sri Lanka. Ik ga me weer bemoeien met de jongens.
Hoe gaat het in Nederland?
Vorig jaar november was ik een week op Lesbos. Om boten met vluchtelingen op te wachten en aan de wal te helpen. Mensen kwamen aan in overvolle rubberboten. Mensen op de bodem, mensen zittend op de randen. Zeventig personen in een twintigpersoonsboot was niet vreemd. De meeste van die boten hadden een dik touw rondom lopen die heel handig zijn om de boot op z’n plek te houden als je mensen eruit helpt. Maar als mensen in paniek zijn, zo snel mogelijk de boot willen verlaten en daarbij steeds struikelen over het touw en je ze niet kunt bereiken door het taalverschil, moet er een andere oplossing gevonden worden. Dat touw moest weg voor er ongelukken zouden gebeuren. De Schaar!
De volgende dag was een fijnere situatie. Een vader die met zijn vrouw en twee kinderen zojuist veilig uit de boot waren gekomen en nu bij stonden te komen. Kinderen in de droge kleding en met een appel in handen. De vader was op zoek naar iets om de appel mee te delen. Bij gebrek aan een mes; de Schaar.
Sindsdien heb ik die schaar echt niet meer uit die rugzak gehaald. Hij moest mee als ik wegging, ook al heeft hij ondertussen de nodige haaltjes en is hij niet meer zo scherp.
Maar deze week.
Vithusan, één van mijn nieuwe vriendjes, kwam bij mij en maakte met gebaren duidelijk dat hij iets nodig had om te knippen. Die jongen is altijd aan het knutselen, dus ik gaf hem in het volste vertrouwen de Schaar mee. Na een poosje ging ik eens kijken waar hij uithing.
Achterin de tuin waren de mannen vis aan het schoonmaken. De ene hakte zo’n vis met een groot mes in drie stukjes: kop, middenmoot, staart. De ander schrapte de vis en haalde de niet eetbare stukjes eruit. Ik moest even slikken. Deze broeder keek me heel blij aan en zei: ,,waar vroeg Vithusan om?” Hij vond de Schaar vast ook heel handig.
Ik ben nu iets langer dan een week in Killinochchi, in het noorden van Sri Lanka. Overdag breng ik mijn tijd door in een tehuis voor verstandelijk gehandicapte jongens. Het zijn er zes. We doen allerlei dingetjes: knutselen, kleuren, voetballen, muziek maken, leren springtouwen, eten, drinken, mango’s verzamelen, achter elkaar aanrennen, politie spelen (dat geldt dan vooral voor mij als de vaste begeleider er niet is. Ik weet ondertussen wat woordjes in Tamil en gebruik ook gewoon Nederlands en Engels en mijn lichaamshouding om dingen duidelijk te maken, maar ik blijf een persoon waar ze vooral ook heel hard om kunnen lachen). Het is wel heel leuk om te horen dat als ik een dagje niet kom, de kids gelijk vragen waar ik blijf. Tijdens het schrijven van dit verhaal zit ik naar een jochie uit de buurt te kijken, zo kwetsbaar. Hij zou zes of zeven moeten zijn, maar ziet eruit als een driejarige. Maar hij maakt gezellige geluidjes, vermaakt zich prima met wat gekleurde blokjes en maakt zich geen zorgen over wat er met hem zal gebeuren in de toekomst. En ik weet het niet.
Het is me duidelijk dat de verzorgers hier een groot hart hebben voor deze kinderen. Ze worden wel eens achternagezeten met een stokje, maar er vallen nauwelijks klappen en er word heel veel gelachen. Ook is iedereen uit de buurt welkom, zoals dit jochie die gewoon een dagje komt, omdat zijn moeder moet werken. En als één van de jongens een stommiteit uithaalt, zoals het afbreken van de kraan waardoor het water overal spuit?! Dan worden gewoon alle grote emmers gevuld en sluit men daarna de kraan af. Totdat het gerepareerd is.
Ik verblijf op de compound waar mama en ik in juni 2005 hebben gelogeerd. Daar heb ik een eigen kamer in het gastenhuis. Af en toen slaapt er eens iemand anders in de andere kamer, maar verder heb ik alle vrijheid.
Tijdens mijn vrije uurtjes is het heerlijk om in de deuropening van mijn huisje te zitten, wat te lezen, foto’s te kijken die ik tegenkom op mijn computer, de grondeekhoorns en de kippen van de buurman voorbij te zien komen, een theetje te drinken. Ik heb een bijzonder vogeltje ontdekt, met een zwarte kop en kuif en een hele lange witte staart. En ze hebben een nest jonge honden hier rondlopen. Heel leuk! Ook heb ik in de eerste dagen de hele buurt gezien op mijn fietsje, doordat ik regelmatig een verkeerde weg in sloeg, maar nu kan ik aardig mijn weg vinden, dus fiets ik af en toe even een rondje. Hierbij was het linkshouden een beetje wennen, nu gaat het meestal goed.
Dat is mijn leventje in Sri Lanka. Ik ga me weer bemoeien met de jongens.
Hoe gaat het in Nederland?
-
12 December 2016 - 09:43
Evelyn:
Haha, ik was helemaal vergeten dat we links moesten fietsen. Wisten we dat toen wel eigenlijk?
Nou meid, dat wordt een nieuwe schaar met je verjaardag want vis is niet echt je favoriet en die lucht blijft lang hangen;-)
Ben je al aan zee geweest?
knuf van je moeder en de anderen hier -
12 December 2016 - 12:54
Frank Vervoorn:
Terug in Killinochchi, super joh! Leuk om je verhaal te lezen, succes met je mooie job daar. -
12 December 2016 - 13:43
Jeanine:
Ha Anne,
Super leuk om te lezen! Ik zou zoiets hebben van : je mag nu de schaar wel houden :)
Haha dat stokje, herken ik wel een beetje. Ondertussen doen we een beetje hetzelfde...
Houd moed en geef ze een hele berg liefde!
Groetjes uit Colombo! -
12 December 2016 - 15:04
Brigit:
Hi Anne,
Dank je wel voor je berichtje! Ik heb mijn zakmes nu weer een plekje gegeven in mijn handtas :)
Veel zegen toegewenst! -
13 December 2016 - 16:09
MM:
Anne! :D
Wat ben je toch een heerlijke schrijfster. Leuk stukje en fijn om even een idee te hebben waar je eigenlijk precies uithangt! Veel succes en geniet van de rust en je werk.
Liefs, -
18 December 2016 - 17:51
Marjolein:
Mooi verhaal weer, bedankt :)
Zegen!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
