Sterke vrouwen

Kerst is alweer een paar dagen voorbij. In Sri Lanka is het één dag en kerstavond is voor veel mensen een tijd om naar de kerk te gaan. En, zo werd mij verteld, de voorbereidingen horen er ook bij. Zo hebben wij de op één van de dagen ervoor een heleboel spicy koekjes gefrituurd. Een grote kartonnen doos vol.
Ik zeg ‘wij’, maar het waren ‘zij’ en ik mocht helpen. ‘Zij’ zijn het team van ‘sterke vrouwen’, zoals ik ze bij mezelf placht te noemen. Ik zal ze even voorstellen;
De Sister, grote baas van het project. Een oudere vrouw met veel ervaring in het opzetten van verschillende projecten, vinden van sponsors. Toen ik een paar dagen met haar op stap ging in Colombo, was ik aan het einde van de dag versleten en zij zag er nog even onverstoorbaar uit als aan het begin van de dag. Terwijl ze toch een jaartje of veertig ouder is dan ik.
Thiyal-amma, een vrouw van dezelfde leeftijd als de sister. Ze is verantwoordelijk voor het netjes houden van het huis en de grond eromheen. Er word door iedereen een hoop commentaar op haar geleverd, maar ze glimlacht eens vriendelijk en gaat gewoon haar eigen gangetje. Steekt vuren aan in de tuin, neemt het koken over als de kok er niet is, deelt de thee uit en maakt voor mij altijd een extra grote mok thee of koffie met veel liefde en nog meer suiker.
Joma-amma, de vrouw die voor het eten zorgt. Rijst, curry, vis, stringhoppers, noodles, pittu. Heel vrolijk en doet regelmatig gek met de jongens tussen het koken door. In de eerste week lag ik drie dagen als een vaatdoek op bed met een buikgriepje. Na een paar dagen had zij hetzelfde, maar ze ging stug door met eten koken, want ‘wie moest er anders voor de jongens zorgen’? Af en toe rende ze even de tuin in, en werkte daarna weer door. Één keer heeft ze me toegestaan om een kokosnoot te openen, maar daarna niet meer. Want ‘ik ben er niet aan gewend en zou alleen maar spierpijn eraan overhouden’. (Zo word zelfs een zelfstandige vrouw als ik hier gepamperd)
En dan de vrouw die we Ammama noemen, haar zoon werkt hier ook op het project en draagt ondertussen zorg voor zijn moeder. Ze is aan het revalideren van een CVA, is linkszijdig verlamd. En je hoeft er hier niet op te rekenen dat er dan gelijkvloerse woonruimte zonder drempels voor je gerealiseerd kan worden. Vorige week struikelde ze over een steenrandje, liet een paar tranen en hees zich daarna weer overeind om verder te gaan met haar rondje wandelen.
Komagal, de teacher die zich vijf dagen van 8 tot 5 met de jongens bemoeid. Waar ik van frustratie wel eens naar eerder huis ga om even uit te blazen, lijkt zij altijd kalm te blijven.
Dan heb je nog een tal van vrouwen uit de kerk die regelmatig voorbij komen om een handje te helpen. Zo ook met de kerstkoekjes. En daar zat ik tussen. Al huilend, want de pan met olie stond op een houtvuurtje en ik, met mijn praktische Nederlandse aard, zat precies in de rook. Maar ik mocht helpen. En waarschijnlijk zal ik in mijn hele periode in Sri Lanka die koekjes blijven eten, want het waren er echt heel veel!

Ik verbaas me steeds opnieuw over de kracht van de mensen hier. Zo hebben we deze week een nieuwe jongen opgehaald. Geboren met een kleine lichamelijke beperking waar hij aan geholpen is. Maar tijdens de oorlogsbombardementen geraakt door een granaatscherf waardoor hij een poos zijn voet niet heeft kunnen gebruiken. Nu is zijn linkerbeen vergroeit en loopt hij echt ongelukkig. Maar zijn glimmende ogen en lach maken mij elke keer vrolijk.
Het is het ‘leven met de dag’ waar ik veel van leer. Niet als iets oppervlakkigs, maar als “Wees dan niet bezorgd over de dag van morgen, want de dag van morgen zal voor zichzelf zorgen; elke dag heeft genoeg aan zijn eigen kwaad”. (Mattheus 6:25-34)

En dan op naar 2017. Doen jullie voorzichtig met vuurwerk? Ik hoop dat jullie een hele goede jaarwisseling hebben!

Liefs,
Anne