Tussenstop

Thuis. Het is wat. Binnen 24 uur ben je van 'thuis in Taize', 'thuis in Woerden'. Hoe leuk is het om iedereen weer even te zien en in Woerden rond te lopen. Maar ook lastig om van iedereen in Taizé afscheid te nemen.
En hoe kan ik woorden geven aan wat ik heb geleerd, welke ervaringen ik heb opgedaan en wat het leven daar met me deed?

Meestal zie ik twee weken (of twee maanden) van te voren al op tegen het afscheid. Deze keer had ik er ook geen zin in, maar het bleef zo rustig in me dat ik verbaasd was over mezelf. Toen ik dit deelde met één van mijn vrienden van daar, zei ze dat dit Gods genade moest zijn. En dat denk ik ook.
Dat is één van de belangrijke dingen die ik in deze twee maanden heb geleerd: God zorgt voor mij. Als ik mij volledig bezighoud met alle drukte van het Nederlandse leventje heb ik dat niet zo door. Dan ren ik, doe ik mijn best, werk ik hard, ben ik onafhankelijk. Maar als ik een rustige plek vind, realiseer ik mij hoe belangrijk het leven met God is en hoeveel rust dat biedt.
Dus dat heb ik mee naar huis genomen vanuit Taizé.

Ik heb geleerd hoeveel je kunt genieten van kleine dingen als je je leven simpel houd. Internet dat ineens snel werkt, geleende handschoenen omdat die van jou nog in NL liggen, grote wollen sokken krijgen, iedereen een halve stroopwafel omdat er Nederlanders op bezoek kwamen, onverwachts lasagne als lunch. En er waren zoveel grote dingen om van te genieten: een volledige regenboog, 'geschilderde' herfstblaadjes, zonnestralen, mistflarden rondom heuvels, een fiets om de heuvel mee op te gaan en nog een dag na te hijgen, nieuwe vrienden, urenlange wandelingen, Bijbelgedeelten en Bijbelstudies die aansloten op mijn vragen, schoonmaken met warm water op een koude dag. Ik houd er zo van om te genieten, daarom kan ik daar echt mijn hart ophalen!

En al die nieuwe vrienden van misschien wel tien verschillende landen; Litouwen, Hongarije, Duitsland, Frankrijk, Tsjechie, ZuidKorea, Guatamala, Nederland, Australie, United States, Belgie, Bolivia, Chili, Zweden, Spanje, Cambodja,enz. (zei ik tien?! :)) Met het vaste voornemen om contact te onderhouden zijn we uit elkaar gegaan. Misschien gaat het lukken, misschien niet. Maar ik ben een gezegend mens, omdat ik hen heb leren kennen en veel van ze heb geleerd.

Ze hebben mij antwoorden gegeven, positief naar dingen leren kijken, me laten nadenken, me knuffels gegeven, me laten lachen, me tips gegeven, me mezelf laten zijn, me de waarheid gezegd. Ze hebben in mijn handen geknepen, naar me gelachen, prachtig voor me gezongen, me nieuwe liedjes geleerd, vragen gesteld. Ze hebben kastanjes en gekleurde herfstblaadjes van me aangenomen en zijn blij met me geweest over de regenboog. Ze hebben me Engels, Frans, ZuidKoreaans, Khmer en Duits geleerd (en het geprobeerd met heel veel andere talen, maar mijn hersenen konden niet meer aan). Ze hebben me gewezen op mooie kerken in de omgeving en zijn met me daarheen gewandeld. Ze hebben geluisterd naar mijn verhalen en voor me gebeden. En nog veel meer.

En nu is het tijd om me voor te bereiden op mijn volgende reis. Na vijf jaar ga ik weer terug naar een ander land waar een stuk van mijn hart ligt; Sri Lanka. Wat ik daar precies ga doen is nog niet helemaal duidelijk, maar ik zal in ieder geval vrienden opzoeken en genieten van mensen, warmte, eten, leven.

Maar eerst nog een paar dagen met mijn familie. Dit is zeer zeker ook een zegen! Ik kan niets anders zeggen dan dat ik een gezegend mens ben!