Kantoorbaan
Door: Anne
Blijf op de hoogte en volg Anne
21 November 2018 | Senegal, Dakar
Een kantoorbaan. Dat is toch wel een hele nieuwe ervaring voor me! De hele dag achter een bureau, computer voor je neus. Je enige contact verloopt via mail en WhatsApp, omdat iedereen zijn eigen taak heeft en contact met andere mensen. Af en toe even een rondje lopen; anders zit ik aan het einde van de dag vastgeroest.
Het is op zich wel een leuke taak die ik mag doen. En iets wat ik tien jaar geleden toch niet had kunnen denken. (even tellen hoor, 2018…. Ja, tien jaar geleden) Nou ja, vijf jaar geleden ook niet.
Ik zal even bij het begin beginnen. Twee jaar geleden was ik in Taizé, waar ik heel veel mensen uit heel veel verschillende landen heb ontmoet. Met een aantal heb ik nog steeds contact. Waaronder Emmanuel uit Senegal. Hij nodigde me uit om eens langs te komen. Omdat ik, zoals eerder beschreven, niet graag alleen maar toerist ben, zei hij dat ik vrijwilligerswerk bij YMCA-Senegal zou kunnen doen.
Dus daar ben ik nu. In een Franstalig land, wat automatisch een hele andere beleving bezorgd. De vrijwilligers bij YMCA hebben allemaal een eigen project wat past bij hun interesse en vakgebied. De meeste verblijven hier langere tijd, schrijven zelf hun programma en voeren dat daarna uit. Als ze dan vertrekken word het door medewerkers van YMCA overgenomen.
En toen kwam ik met mijn twee weken, waarmee ik wel even wat grote ogen oogstte. Ik heb al verschillende keren het voorstel gehad om langer te blijven of terug te komen. Maar ja, er staan weer nieuwe landen op de planning. En ik merk dat dat Frans wel echt moeilijk voor me is. Ik kan bijvoorbeeld lastig alleen met de taxi of bus, de algemene gesprekken gaan langs me heen. En er zijn hier op kantoor wel mensen die Engels spreken, maar vertalen bevorderd niet echt de voortgang van een gesprek. Maar goed, nieuwe dingen zijn nou eenmaal moeilijk, volgende week is het misschien wel anders. Voor nu denk ik dat ik de volgende keer weer iets zoek met meer Engels.
Over mijn project; ik heb in de vrijwilligersbijeenkomst een Engels-student leren kennen die graag een Engelse club wil opzetten. Dat houd in; de Engelse lessen op school zijn vaak heel theoretisch en hij wil kinderen/studenten de gelegenheid geven om te oefenen in het spreken. Dus ik zit nu al twee dagen achter mijn computer het internet af te struinen naar geschikte onderwerpen, die het liefst in het dagelijks leven te gebruiken zijn, niet te makkelijk, maar wel uitdagend. Daar maak ik dan een opzetje voor een bijles van. Het liefst natuurlijk met spelletjes en creativiteit. En dat is heel wat voor een meisje die met een 4 van het VMBO afkwam en zich pas twee jaar geleden vertrouwd begon te voelen met Engels.
Dus dat is mijn baan voor de aankomende twee weken. ’s Ochtends en ’s middags loop ik een halfuurtje langs de straten van Dakar. Het is leuk, want, waar ik de eerste dagen al achter kwam, iedereen zegt elkaar gedag, als je een bekende tegenkomt sta je daar zomaar even mee te praten. Op bepaalde tijden leggen mensen hun gebedskleedjes uit om te bidden. Er zijn straatverkopers, er worden auto’s gewassen. Eigenlijk is het hier gewoon een gezellige boel op straat. Het verkeer zelf valt erg mee. Je kunt gewoon oversteken op allerlei plekken zonder dat je hoeft te rennen voor je leven, je word niet doof van het getoeter, de taxi’s zijn lekker opvallend geel en zwart gespoten.
Gisteren was ik onverwacht een dag vrij. Voelde best lekker na één hele dag werken. Het was een Islamitische feestdag, (eigenlijk -nacht, want er werd de hele nacht gezongen) de precieze details weet ik niet, maar het betekende een vrije dag. Dus gingen we naar het strand. Heerlijk, ik word altijd helemaal blij van aan het strand zijn. Zo ook deze keer. Het waaide heel hard, de golven kwamen van alle kanten, dus dat leverde wat magnifique gespetter op. Ook waren er grote rotsen om op te staan en je hoog boven het wilde water verheven te voelen. Ooit heb ik kennisgemaakt met de combinatie van harde wind en zon, zelfs daar was ik deze keer op voorbereid. En ik heb de mooiste schelp voor mijn collectie gevonden! Rood met parelmoer. Een perfecte dag!
En de afsluiting was geweldig. We hadden ons steeds veilig gewaand achter de rotsen voor het opkomende water, tot er ineens een monstergolf overal overheen sloeg. Emmanuel greep onze telefoons voor ze weg konden spoelen, ik deed hetzelfde met mijn kostbare schrijfboekje (wie schrijft, die blijft). Het enige wat met de zee wegspoelde was mijn verzameling schelpen die lagen de drogen op de rots.
Als ik er aan denk, moet ik weer lachen. Gelukkig hebben we alles droog gekregen en de telefoons doen het nog. Zeewater lijkt niet heel slecht te zijn voor leren sandalen. Alleen mijn rugtas zal nog voor lange tijd zand met zich meedragen, verwacht ik.
De zonsondergang was heel mooi, met dat opspattende water. Een geweldige afsluiting voor een geweldige dag.
Het is op zich wel een leuke taak die ik mag doen. En iets wat ik tien jaar geleden toch niet had kunnen denken. (even tellen hoor, 2018…. Ja, tien jaar geleden) Nou ja, vijf jaar geleden ook niet.
Ik zal even bij het begin beginnen. Twee jaar geleden was ik in Taizé, waar ik heel veel mensen uit heel veel verschillende landen heb ontmoet. Met een aantal heb ik nog steeds contact. Waaronder Emmanuel uit Senegal. Hij nodigde me uit om eens langs te komen. Omdat ik, zoals eerder beschreven, niet graag alleen maar toerist ben, zei hij dat ik vrijwilligerswerk bij YMCA-Senegal zou kunnen doen.
Dus daar ben ik nu. In een Franstalig land, wat automatisch een hele andere beleving bezorgd. De vrijwilligers bij YMCA hebben allemaal een eigen project wat past bij hun interesse en vakgebied. De meeste verblijven hier langere tijd, schrijven zelf hun programma en voeren dat daarna uit. Als ze dan vertrekken word het door medewerkers van YMCA overgenomen.
En toen kwam ik met mijn twee weken, waarmee ik wel even wat grote ogen oogstte. Ik heb al verschillende keren het voorstel gehad om langer te blijven of terug te komen. Maar ja, er staan weer nieuwe landen op de planning. En ik merk dat dat Frans wel echt moeilijk voor me is. Ik kan bijvoorbeeld lastig alleen met de taxi of bus, de algemene gesprekken gaan langs me heen. En er zijn hier op kantoor wel mensen die Engels spreken, maar vertalen bevorderd niet echt de voortgang van een gesprek. Maar goed, nieuwe dingen zijn nou eenmaal moeilijk, volgende week is het misschien wel anders. Voor nu denk ik dat ik de volgende keer weer iets zoek met meer Engels.
Over mijn project; ik heb in de vrijwilligersbijeenkomst een Engels-student leren kennen die graag een Engelse club wil opzetten. Dat houd in; de Engelse lessen op school zijn vaak heel theoretisch en hij wil kinderen/studenten de gelegenheid geven om te oefenen in het spreken. Dus ik zit nu al twee dagen achter mijn computer het internet af te struinen naar geschikte onderwerpen, die het liefst in het dagelijks leven te gebruiken zijn, niet te makkelijk, maar wel uitdagend. Daar maak ik dan een opzetje voor een bijles van. Het liefst natuurlijk met spelletjes en creativiteit. En dat is heel wat voor een meisje die met een 4 van het VMBO afkwam en zich pas twee jaar geleden vertrouwd begon te voelen met Engels.
Dus dat is mijn baan voor de aankomende twee weken. ’s Ochtends en ’s middags loop ik een halfuurtje langs de straten van Dakar. Het is leuk, want, waar ik de eerste dagen al achter kwam, iedereen zegt elkaar gedag, als je een bekende tegenkomt sta je daar zomaar even mee te praten. Op bepaalde tijden leggen mensen hun gebedskleedjes uit om te bidden. Er zijn straatverkopers, er worden auto’s gewassen. Eigenlijk is het hier gewoon een gezellige boel op straat. Het verkeer zelf valt erg mee. Je kunt gewoon oversteken op allerlei plekken zonder dat je hoeft te rennen voor je leven, je word niet doof van het getoeter, de taxi’s zijn lekker opvallend geel en zwart gespoten.
Gisteren was ik onverwacht een dag vrij. Voelde best lekker na één hele dag werken. Het was een Islamitische feestdag, (eigenlijk -nacht, want er werd de hele nacht gezongen) de precieze details weet ik niet, maar het betekende een vrije dag. Dus gingen we naar het strand. Heerlijk, ik word altijd helemaal blij van aan het strand zijn. Zo ook deze keer. Het waaide heel hard, de golven kwamen van alle kanten, dus dat leverde wat magnifique gespetter op. Ook waren er grote rotsen om op te staan en je hoog boven het wilde water verheven te voelen. Ooit heb ik kennisgemaakt met de combinatie van harde wind en zon, zelfs daar was ik deze keer op voorbereid. En ik heb de mooiste schelp voor mijn collectie gevonden! Rood met parelmoer. Een perfecte dag!
En de afsluiting was geweldig. We hadden ons steeds veilig gewaand achter de rotsen voor het opkomende water, tot er ineens een monstergolf overal overheen sloeg. Emmanuel greep onze telefoons voor ze weg konden spoelen, ik deed hetzelfde met mijn kostbare schrijfboekje (wie schrijft, die blijft). Het enige wat met de zee wegspoelde was mijn verzameling schelpen die lagen de drogen op de rots.
Als ik er aan denk, moet ik weer lachen. Gelukkig hebben we alles droog gekregen en de telefoons doen het nog. Zeewater lijkt niet heel slecht te zijn voor leren sandalen. Alleen mijn rugtas zal nog voor lange tijd zand met zich meedragen, verwacht ik.
De zonsondergang was heel mooi, met dat opspattende water. Een geweldige afsluiting voor een geweldige dag.
-
21 November 2018 - 14:46
Johan Leune:
Wat leuk om te lezen Anne.
Groeten uit Brediushage -
21 November 2018 - 17:05
Ellen :
Hoi Anne, leuk om zo mee te lezen met je reisverhalen. Een mooie tijd toegewenst en succes met je werk! -
21 November 2018 - 19:25
Evelyn:
En wanneer heb je weer een dagje vrij? Want die zeldzame schelp kan niet ontbreken in de verzameling -
22 November 2018 - 02:43
Arida:
Hè Anne
Ja heerlijk hè die zee vandaar mijn rotsvast verblijf in de zeeplaats waar we wonen
Geniet van je verblijf daar enne goed voor je Frans !!!
Lieve groet -
22 November 2018 - 06:20
Ans Blok:
Ha Anne,
Lezenswaardig die blog vanuit mijn stoel met mijn tablet. Jouw dagen hebben een zinvolle en recreatieve besteding. Maak er iets leuks en nuttigs van. Hgr -
24 November 2018 - 12:58
Jasper Westmaas:
Hoi Anne,
Ik volg je. Geniet van je indrukken.
Groet, oom Jasper
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
