De reis gaat verder

Zo we laten weer even wat van ons horen dat is denk ik wel weer een keertje leuk.
Zoals Anne al vertelde in het vorige bericht zaten we heerlijk aan het strand in Trincomalee dat is een stad in het oosten van het land wat ook Tamil gebied is. Deze stad heeft een hele grote natuurlijke haven die voor iedereen door de eeuwen heen erg belangrijk was eerst Hollanders daarna Portugezen en toen de Engelsen en ook in de tweede wereld oorlog werd er om gevochten want toen hebben de Japanners het gebombardeerd. Verder heeft deze stad niet heel veel bijzonders behalve dat het een van de grootste steden van het land is en er prachtige stranden zijn.
Nou op één van die prachtige stranden zaten wij in ons guesthouse het was er echt heerlijk we konden zo van onze veranda af het water in rennen. Dat hebben we dan ook lekker veel gedaan,we hebben echt genoten van deze rustige dagen en hebben verder ook niks gedaan want we waren er echt aan toe na 3 weken best wel intensief reizen en alle dingen die we gedaan en gezien hadden!
Het was wel leuk want de eigenaar van deze huisjes rekende voor zijn buitenlandse gasten minder geld dan voor de local people, dit deed hij omdat volgens hem deze toeristen ervoor hadden gezorgd dat hij tijdens de 30 jaar durende oorlog gewoon door kon gaan omdat ze gewoon bleven komen zo kon hij zijn baan en dus zijn inkomen (wat betekent dat je te eten heb) houden hij deed dit als soort dank. Nou zien wij onszelf niet als toeristen maar dit vonden wij natuurlijk helemaal niet erg!
Na deze heerlijke dagen gingen we op zaterdag weer een stukje met de bus we gingen richting Batticaloa dat is een stad wat meer naar het zuiden we deden er ongeveer 4 uur over maar we zijn inmiddels wel langere stukken gewent dus eigenlijk waren we er zo.
We kwamen aan bij vrienden van Anne waar we een paar dagen zouden logeren en waar wat projecten konden bezoeken en lekker bezig konden zijn.
Maar na een rustige zondag waarop we naar de kerk zijn gegaan op het project waar Anne 6 maanden gezeten heeft, en waar we heerlijk een tijdje hebben gekletst en gedold met de kinderen werden we allebei ziek in de nacht van zondag op maandag,dat was erg jammer natuurlijk en we voelden ons erg beroerd. In de avond moesten we van Amma dat is de moeder in huis maar naar de dokter gaan, dus wij in het busje geladen op naar het ziekenhuis daar zat een dokter die de diagnose stelde dat we teveel hadden gereisd de laatste weken en te veel verschillend eten op hadden dus kregen we per persoon drie zakken met pillen mee waarvan we er ongeveer 20 per dag in moesten nemen en moesten we drie dagen absolute rust houden en alleen biscuit en wit brood eten.
Dit was een beetje een streep door onze rekening want we hadden net wat dagen rust gehouden en wilde juist weer lekker veel gaan doen!
Maarja naar de dokter moet je luisteren en eerlijk gezegd vonden we het zeker de eerste dag helemaal niet erg want ja we waren natuurlijk toch ziek.
Op vrijdag dus echt drie dagen later voelden we ons allebei weer helemaal de oude en konden we dus eindelijk ons programma af gaan werken.
Nou had het die dagen dat wij binnen zaten eigenlijk onophoudelijk geregend dus dat zagen we al in het meer voor het huis het water was erg gestegen!
Wij gingen op weg naar een project van ladder of hope dus moesten eerst nog stukje rijden we kwamen langs wat dorpen waar het water al tot in de huizen stond zoveel water was er gevallen en sommige stukken van de weg wist je niet meer zo goed wat weg of rivier was ik had nog nooit een echte overstroming gezien maar dit was erg heftig om te zien vooral omdat je weet dat er gewoon gezinnen in die huizen wonen maar die zo'n 20 centimeter water in hun huis hadden staan en geen tweede verdieping zoals wij dat wel kennen dus waar deze mensen moesten slapen weet ik niet erg zielig!
Ongeveer 300 meter voor het project stond het water echt te hoog dus moesten we gaan lopen,het water kwam tot je knieën dus kunnen jullie wel ongeveer voorstellen hoe hoog het water stond voor ons was dit nog wel leuk omdat het de eerste keer was maar voor de mensen die hier wonen is het natuurlijk een drama wat elk jaar in het regenseizoen weer terug komt!!
Het gebouw waar we moesten zijn stond zelf niet onder water want het was op een iets hoger stukje land,het gaat om een soort burgerhuis en een kerk met daarbij een klein schooltje. De bedoeling is dat met het geld van de stichting er mensen worden opgeleid die er voor kunnen gaan zorgen dat dit over 5 jaar een zelfstandig project word!ook zijn er grote groente tuinen aangelegd zodat als de mensen van deze stichting straks weg zijn ze zelf hun geld kunnen verdienen.
Het burgerhuis is gewoon een leeg gebouw waar de dorpsbewoners gebruik van kunnen maken bij bijeenkomsten of bijvoorbeeld bruiloften. Als het nog een tijdje doorgaat met regenen kunnen hier ook de gezinnen terecht die niet meer in hun eigen huis kunnen wonen!Het schooltje waar normaal wat kleine kinderen uit de omgeving komen was gesloten omdat er krokodillen zaten in de omgeving er was al een dorpsbewoner aangevallen dus de kinderen mochten niet meer naar school komen dat was te gevaarlijk.
Ik vond wel spannend toen ik dat hoorde maar ze zeiden dat we er waarschijnlijk geen tegenkwamen omdat ze in het donker pas zouden komen, maar keek op de terugweg toch steeds maar om me heen want ja die kinderen mochten ook niet komen dus ze waren er zelf toch ook niet helemaal zeker van!
Nadat we daar tijdje geweest waren gingen we weer terug naar de auto en gingen we wat gezinnen bezoeken waar we eten voor bij ons hadden zoals zakken rijst en wat vlees. Want het is een erg arme omgeving maar de meeste hebben toch wel te eten maar er waren dus ook gezinnen die de hulp wel hard nodig hadden zo kwamen we bij een gezin met 6 kleine kinderen waarvan de vader er niet meer was en de moeder er heel de dag op uit was om geld te verdienen en eten binnen te halen. Het was heel erg zielig om deze kinderen te zien met eigenlijk niet meer als alleen wat vodden om hun lijf en die leven in een huis van 3 bij 3 meter!maar ook wel heel erg mooi om ze te kunnen helpen en de glimlach die je krijgt als je alleen maar een snoepje in hun handje stopt daar word je zelf ook erg blij van dan.
We kwamen daarna bij een gezin die hadden vier jongens die gewoon gezond geboren waren maar opeens kregen de eerste drie allemaal vlak na elkaar een soort polio waardoor ze nu helemaal vergroeid zijn en niet meer kunnen lopen,nu kennen ze in Sri-Lanka natuurlijk niet die zorg die ze bij ons hebben dus deze jongens gingen niet meer naar school terwijl ze in hun hoofd nog wel helemaal goed waren. Ik besefte daar in dat huisje hoe goed ik het eigenlijk had en hoe goed wij het allemaal hebben eigenlijk dat zeg ik misschien wel wat vaak maar wij hebben het echt goed.
We hebben heel veel gezien die dag en hadden heel veel om over na te denken het werd ook eigenlijk steeds stiller in de auto, maar was toch blij dat we mee waren gegaan want we hebben ook veel mensen echt blij kunnen ,maken die dag!
Op zaterdag gingen we samen met ton op pad dat is een Nederlander die Anne ook nog kent van vorige keer en die hier voor vast werkt bij de stichting,we gingen eerst naar de andere kant van het meer(bij ons vandaan)daar waren nog heel veel huizen of wat er van over was die er nog stonden van na de tsunami. We kwamen bij een monument aan waar allemaal namen op stonden,toen kwam er een man aan die zijn familieleden aanwees die erop stonden en zijn verhaal van die dag vertelde, erg indrukwekkend je kan je niet voorstellen hoe dat is geweest de golf kwam boven de bomen uit en op deze plek had die in 8 minuten enorme verwoestingen aangericht.
Daarna hebben we nog wat winkeltjes bezocht en wat gegeten in een local restaurant waarna ook deze dag al weer afgelopen was.
Nu is het al weer zondag en loopt de reis al weer hard naar het eind nog een dag of 10 en dan vertrekken we als het goed s alweer richting Nederland, we hebben heel erg veel meegemaakt en veel gezien en ik heb ook erg veel geleerd van de mensen hier!
Nou dat was het weer even voor nu we proberen nog wel een bericht te geven volgende week maar het is niet altijd even makkelijk om ergens internet te krijgen!
Groetjes ook van Anne,

Ice-Cream
(we gaan aankomende week weer bij de jongens langs ben benieuwd hoe het daar is)