Volgeboekte, chaotische, geweldige dagen!!!

Zondag 30-10-2011

Nog maar een week weg uit Maggona en nu al een heleboel meegemaakt. Ik zal proberen een kleine afschildering te geven en die te posten als we internet treffen. Ondertussen luister ik de mooie jubileum CD van Eva (I will sing and I will praise, even in my darkest time. I will honour You, because Your word is true!) en eet ik een Sri Lankaanse specialiteit waar een leuke herinnering aan vast zit. Ooit (lijkt heel lang geleden) heb ik op mijn werk geprobeerd om carameltoffee’s te maken. Het resultaat leek niet echt op toffee, maar eerder op koek, boterkoek met caramelsmaak. In ieder geval heel erg zoet, absoluut mijn smaak, maar slecht voor de suikers. Wat ik nu eet lijkt daar erg op, het is iets professioneler afgewerkt. In ieder geval kan ik mezelf er flink misselijk aan eten, dus maar even die bak wegzetten……………………………………………………
……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………:)
Op maandag zijn we dus vertrokken naar Colombo. Ik had een slechte dag, kon niets binnen houden, maar de treinreis ging gelukkig goed. Aangekomen in Punartha’s huis, onze vriend in Colombo, maar gelijk het bed ingedoken. Het was wel grappig, vanaf het station gingen we met de tuktuk naar zijn huis. Toen de driver hoorde dat we in Kolonnawa moesten zijn, een buitenwijk, was hij heel verbaasd. Normaal gaan daar geen toeristen heen, zei hij. Nee:) wij zijn ook niet normaal… We hadden het adres, dus bewijs was er. Onderweg zelfs nog een lekke band gehad. Ik denk door onze zware tassen;), maar het was een aardige driver. Hij regelde, in de regen, een nieuwe driewieler.
Dinsdag zijn we gelijk voor ons visum gegaan. Gedropt bij de Migration Office. Deze keer moest ik het zelf doen, dat was wel even spannend. Maar het wees zich vanzelf en we hadden ons mondje bij ons. We kregen door een foutje zelfs toegang bij een hoge pief. Die gaf ons een beetje geïrriteerd een handtekening en toen ging het proces in werking. Balietje hier, loketje daar, het is goed voor de beweging. Na een uurtje of twee stonden we weer buiten en zijn we lekker Colombo rondgeweest. ODEL, Majestic City, Unity Plaza. Allemaal bekende plaatsen voor mij en leuk om er weer even rond te kijken.
De dag erna was het Deepavali, een Hindu-feest. Ik ben er nog niet achter wat het precies is. We gingen we een dagje uit met Punartha. Hij was ooit met zijn vrienden op een plek geweest met een waterval, waar je ook kon zwemmen. Ik had die foto’s gezien en vond het er erg leuk uitzien. Daar kwam bij, er komen daar bijna geen toeristen. Dus dat is een ideale plek voor mij, dan voel ik me een beetje local ;) Wij ’s ochtends vroeg met de bus. Eerst weer de weg richting Maggona, langs de oceaan. Daarna meer het land in, richting de bergen. Ik blijf het mooi vinden daar! De waterval was heel mooi. Dat heb ik nog niet zo vaak in mijn leven gezien. Wat een kracht zit er achter dat water hé. We zijn daar maar niet te water gegaan, maar op een plek stroomopwaarts. Heel helder water. Leuke foto’s gemaakt. Planking op rotsen, hè Wout :) Of is dat niet meer in :P En toen…. ging het regenen. Wij rennen met onze tassen naar het dichtstbijzijnde overdekte plekje. Lopende op zoek gegaan naar een winkeltje, voor de bustijden en om even iets te eten. We kwamen nog terecht tussen een groep trainende soldaten. Ik ben blij dat de oorlog over is.
Doorweekt en al met de bus mee terug. De buschauffeur is nog speciaal voor ons gestopt, omdat we een foto wilden maken van een hangbrug. Uiteindelijk na een uurtje of vier weer in Colombo aangekomen. Daar hebben we nog een supergezellige meeting gehad met de vrienden van Punartha. Die had ik al eerder ontmoet, maar er was niet veel verandert. Een hoop lol gehad!
Donderdagochtend ben ik bij Bijbelstudie geweest. Allemaal dames van verschillende landen die één keer per week bij elkaar komen. Allemaal Christen. Ik was er al eerder geweest en ik wilde heel graag nog een keertje gaan. Het ging over Romeinen 8. Alweer. Ik bedoel, dat hoofdstuk komt dit jaar steeds opnieuw voorbij.
Lees vers 1 en 2 eens: Dus er is nu geen verdoemenis voor hen die in Christus Jezus zijn, die niet naar het vlees wandelen, maar naar de Geest. Want de wet van de Geest van het leven in Jezus Christus heeft mij vrijgemaakt van de wet van de zonde en de dood. In mijn Bijbel staat bij vers 2 drie ‘linken’: Johannes 8: 36, Romeinen 6:18, Galaten 5:1.
En de laatste verzen van het hoofdstuk: Want ik ben ervan overtuigd dat noch dood, noch leven, noch engelen, noch overheden, noch krachten, noch tegenwoordige, noch toekomstige dingen, noch hoogte noch diepte, noch enig ander schepsel ons zal kunnen scheiden van de liefde van God in Jezus Christus, onze Heere.
Als ik dit lees, ben ik verdrietig over mezelf. Dat ik ooit heb kunnen denken dat het vanuit mezelf moet komen. Dat ik moét voelen en beleven. Hoe kon ik zo dom zijn? Zijn Liefde is er! En de Zoon is er! Waarom houd ik dat niet steeds mezelf voor ogen?
Eigenlijk was dat niet helemaal het onderwerp. Het ging over lijden. Romeinen 8: 18-28. Ik heb wat dingetjes opgeschreven:
Er is Hoop in het leven van een Christen. Hoop voor de toekomst en Hoop voor na de toekomst. Ook als er slechte tijden zijn.
Lijden is er niet om God of de hemel te kunnen bereiken. Het is een gevolg van onze (mensen) slechte daden, in ver verleden en toekomst. Maar Jezus is er! En daarom hebben we Hoop, kunnen we bij God komen. Hij is Redding.
Soms is het leven niet fijn en het uitzicht op de toekomst ook niet. Misschien zie je al uit naar de hemel en wil je nergens anders meer zijn. Maar we leven om anderen te vertellen over Jezus Christus.

Het liefst zou ik nu afsluiten. Is het iets beters wat in je gedachten kan blijven hangen aan het einde van een verhaal? Maar zal over het verloop van de week ook nog wat melden en dan mezelf en jullie herinneren aan Romeinen 8.

Vrijdagochtend stond op onze planning om met de trein naar Galle te gaan. Op het station aangekomen, bleek dat ze ongeveer 6 maanden met de spoorlijn bezig zijn. Er komt een nieuwe, dus onze trein reed maar tot halverwege. Maar het liep helemaal anders. Op het perron werden we aangesproken door een man die ons vroeg waar we vandaan kwamen (gebeurd wel vaker) en waar we heengingen (gebeurd wel vaker). Maar deze man had nog iets heel anders, een guesthouse halverwege. Of we bij hem wilden komen slapen. Uit zijn gastenboek, wat hij bij zich had, bleek dat hij gids is. Hij zou ons dus mee kunnen nemen op tournee over het hele eiland. Nou, dat was een beetje te veel van het goede, maar voor een weekje wilden we het wel proberen. Dus nu zijn we in Akurala. Een guesthouse op ongeveer 40 meter afstand van de oceaan. Het water is hier helder! Heerlijk om te zwemmen en al mooi om alleen naar te kijken. We hebben wel een stukje met trein en bus gereist om hier te komen. In de trein was er een man die zwaarden ‘inslikte’. Dat was eng. Ik was te zenuwachtig en verbijsterd om foto’s te maken. In een rijdende trein. En in de bus scheurde Wout z’n tas open :) Hij was niet zo blij, ik vond het zelf wel grappig. Uiteindelijk was het alleen de rits, en iedereen was heel behulpzaam.
Gisteren zijn we een dagje met onze gids Karu op stap geweest. Een schildpaddenfarm, van klein naar groot, gehandicapt tot vrouw:) Wat een mooie dieren zeg! Daarna zijn we bij de grootste liggende Buddha van Zuid Azie geweest. Die was echt enorm! Er was een tempel omheen gebouwd. Door een student kregen we een rondleiding en hebben we een hoop dingetjes geleerd over de beelden, de omgang een Buddhabeeld (ik ging zitten met mijn rug ernaartoe, dat was niet de bedoeling), het leven van Buddha. Er werd ook verteld dat Buddha een zoon was van Hindu-ouders. Die twee godsdiensten lopen eigenlijk in elkaar over.
Daarna zijn we naar Galle-town gereden. Ze hebben daar een Hollands Fort, het oude gedeelte is een vestingstadje uit de tijd dat Sri Lanka een kolonie van Holland was. Ik wilde daar heel graag naartoe en het voldeed absoluut aan mijn verwachtingen. Het was echt supergaaf om daar rond te lopen. De eerste die ik tegenkwam was een man die jurken verkocht. Raad eens hoe die waren versiert?! Kantklossen. Wout werd aangeschoten door een man die oude munten van Verenigde OostIndische Compagnie verkocht. Stuivers, koperen muntjes. En dan die muren! Het schijnt dat die de golven van de tsunami hebben tegengehouden. Ik weet het niet zeker, maar binnen de muren zagen we geen puin en kapotte huizen, wat je op heel veel andere plaatsen nog wel ziet.
Ik zei nog tegen Wout: Als de zee niet zo helder was en die rotsen niet in zee lagen, zouden we zo in Veere kunnen zijn. Echt heel leuk en herkenbaar. In Frankrijk, op de grens van Bretagne en Normandie, ligt een stad-eiland. Le Mont Saint Michael. Dat stadje staat heel hoog op mijn verlanglijstje om nog eens te verblijven, als luxe vakantie. Maar dat is nu van zijn plekje gestoten door de Hollandse vesting in Galle. Duurt wel iets langer om er te komen.
We zijn ook nog in de Nederlands Hervormde Kerk geweest. Het staat in vier talen op de gevel: Nederlands, Engels, Tamil en Singalees. Echt leuk om te zien! En dan binnen: er kwam een man aanlopen. Hij zei heel blij: Hello, I am the koster :) This is the doopjurk, that is the preekstoel. And please: sign the gastenboek, overthere: down the glas-in-lood. Het is natuurlijk een toeristische plek, maar om zo verwelkomt te worden met Nederlandse woorden is erg leuk! Op de grafstenen Nederlandse namen, net als in iedere willekeurige oude kerk in Nederland. Ook veel kinderen. Die mensen zijn toentertijd met hun hele huishouden vertrokken naar vreemde oorden. Hebben hier hun geluk en verdriet gehad. Veel om over na te denken. Maar het was geweldig!

Toen ik net dat stukje schreef over de golven van de tsunami, moest ik aan Karu denken, en velen met hem. Hij heeft ons verteld over de tsunami. Dat er een golf kwam, en nog één. Zijn vrouw en kinderen waren bij de tempel, iets verder landinwaarts. We zijn er geweest. Na twee golven trok het water zich nog verder terug. Hij herinnerde zich dat van de vorige golf en is gaan rennen richting de tempel. Hij is op de omloop van de Dagoba (Zie foto) geklommen en toen kwam het water nog om zijn voeten spoelen. Na twee uur zijn ze hier vanaf gekomen. Toen stond hij tot zijn schouders in het water. Hij is met zijn twee kinderen, ongeveer 14 en 15 jaar oud, en zijn vrouw naar hogere plaatsen gaan ‘lopen’ en werd toen opgepikt.
Onder in huis waar wij slapen woont een gezin. De moeder van de man woont er ook. Die is 89 jaar oud, en vanochtend hebben we haar even gezien. Als iemand in dit land zo oud is, is dat echt heel oud. We voelden ons een beetje als mensen die iets bezichtigen. De man wilde een foto van zijn moeder. Later heb ik even alleen maar naast haar gezeten. Zo oud, wat heeft zo’n vrouw een hoop meegemaakt. Nou hebben de meeste oudere mensen veel meegemaakt, maar het zien van deze vrouw greep me aan. Ze kon het niet eens meer zelf vertellen, maar in dit land, op deze plek hoef je alleen maar verhalen te combineren en te herinneren.

Het is einde van de middag. Mijn caramel is op. Mijn muzieklijst is verandert naar Sela. Één lied wil ik graag met jullie delen. Het is ook wel bekend als Opwekking 710.

Zegen mij, op de weg die ik moet gaan
Zegen mij, op de plek waar ik zal staan
Zegen mij in alles, wat U van mij verlangt
O God, zegen mij, alle dagen lang

Vader, maak mij tot een zegen
Ga mij niet voorbij
Regen op mij met Uw Geest, Heer
Jezus, kom tot mij
Als de bron van leven, die ontspringt diep in mij
Breng een stroom van zegen,
waarin Uzelf steeds mooier word voor mij

Zegen ons, waar we in geloof voor leven
Zegen ons, waar we hoop en liefde geven
Zegen om de ander tot zegen te zijn
O God, zegen ons, tot in eeuwigheid

Vader, maak ons tot een zegen
Hier in de woestijn
Wachtend op uw milde regen
Om zelf een bron te zijn
Met een hart vol vrede
Zijn wij zegenend nabij
Van Uw liefde delend
Waarin wijzelf tot bron van zegen zijn.

We hebben op alles wat we doen de zegen van onze Heer nodig. Zonder de Gever van die Liefde, kunnen we zelf de Liefde niet doorgeven.

Bid alsjeblieft voor ons, voor alles wat we doen. Ook voor de mensen van wie we houden, hun gezondheid en het Welzijn.

Om af te sluiten, lees Romeinen 8!

Liefs,
Namens Wout,
Anne